Otyłość wtórna to stan, w którym nadmierna masa ciała jest wynikiem innej choroby lub przyjmowania pewnych leków. Innymi słowy, otyłość nie jest bezpośrednim skutkiem nadmiernego spożycia kalorii, ale efektem ubocznym innych procesów zachodzących w organizmie
ZESPÓŁ CUSHINGA
Zespół Cushinga jest wywołany nadmiarem endolub egzogennych glikokortykoidów, a jednym z kluczowych objawów nadmiaru glikokortykoidów jest otyłość charakteryzująca się rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej głównie na tułowiu i twarzy, a nie obejmująca kończyn. Częstość występowania zespołu Cushinga wynosi 10-15 osób na milion, jednak badania przeprowadzone wśród osób z cukrzycą, otyłością, nadciśnieniem i osteoporozą wskazują na większą częstość występowania tej patologii w wymienionych populacjach.
Kliniczną manifestacją zespołu Cushinga mogą być typowe objawy jak:
- łatwe siniaczenie,
- zaczerwienienie twarzy,
- czerwone rozstępy,
- miopatia proksymalna,
- jak również choroby tak często występujące jak nadciśnienie, cukrzyca, osteoporoza czy właśnie otyłość centralna.
NIEDOCZYNNOŚĆ TARCZYCY
Ponieważ trijodotyronina (T3) pobudza termogenezę oraz zwiększa zużycie energii, a także odgrywa istotną rolę w regulacji pobierania pokarmu, metabolizmie glukozy i lipidów. Podwyższone stężenie TSH, sugerujące subkliniczną niedoczynność tarczycy, było często obserwowane u osób otyłych. Jawna niedoczynność tarczycy niewątpliwie prowadzi do przyrostu masy ciała, jednak stopień nasilenia zmian hormonalnych powodujący zwiększenie masy ciała pozostaje przedmiotem dyskusji.
NIEDOBÓR HORMONU WZROSTU
Hormon wzrostu (GH) w sposób istotny wpływa na budowę, proporcję i skłąd tkanek oraganizmu.
W warunkach in vitro hamuje różnicowanie adipocytów oraz stymuluje proliferację preadipocytów. Hormon ten wywiera działanie poprzez własny receptor lub poprzez stymulację syntezy insulinopodobnego czynnika wzrosty typu I (IGF-I), niezbędnego dla procesów proliferacji i różnicowania preadipocytów.
ZESPÓŁ POLICYSTYCZNYCH JAJNIKÓW
W wielu badaniach wykazano związek między otyłością a występowaniem zespołu policystycznych jajników (PCOS) u kobiet. Jest to najczęstsza endokrynopatia układu rozrodczego, dotyczy 5-10% kobiet, spośród których połowa ma nadwagę lub otyłość. Tkanka tłuszczowa trzewna jest odpowiedzialna za powstawanie zaburzeń metabolicznych i endokrynologicznych, które sprzyjają rozwojowi PCOS. Tłuszcz trzewny upośledza działanie insuliny, a hiperinsulinizm poprzez stymulację proliferacji komórek tekalnych pęcherzyków jajnikowych może skutkować rozwojem hiperandrogenizmu. Dodatkowo podwyższone stężenie androgenów upośledza wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe i pogłębia insulinooporność, a także sprzyja odkładaniu tłuszczu w obrębie jamy brzusznej.
INSULINOMA
Rzadką wtórną przyczyną otyłości może być rónież wyspiak trzustki wydzielający insulinę. Jest to najczęstszy guz neuroendokrynny trzustki (70-80% wszystkich wyspiaków), występuje z częstością 1 do 4 przypadków na milion osób rocznie. W 90% jest to guz pojedynczy i łagodny, 10% to guzy mnogie, 10 złośliwe a około 16% to guzy związane z zespołem gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 1. Insulina wytwarzana w nadmiarze przez guz jest przyczyną hipoglikemii, która najczęściej występuje na czczo. Uczucie głodu towarzyszące hipoglikemii skłania chorych do częstszego przyjmowania posiłków i w przypadku długiego czasu trwania choroby odpowiada za przyrost masy ciała.
ZESPÓŁ BARDETA – BIEDLA
CHOROBA DERCUMA
TŁUSZCZAKOWATOŚĆ BOLESNA
